خیال کردم
همه واقعیتند
نبودند
سایه ای
از بالای سرم
گذر کرد
ابر نبود
سایه پرواز جمعی مرغابیان بود
که زودهنگام کوچیدند
این سایه گفت
تالاب خشکید
وقتی چشمه امیدم
خشکید
گیره ذهنم
سفت خواهد شد و
زبانم قفل
روزانه
شاهد مرگم خواهم بود
تناسخ کم خواهد آورد
بعد از هر تولد
آه مظلوم
را خواهم فهمید
این آویز گوش من است
طراوت قدم سبز
گاهی به سادگی خنده
باید گریست
کدام تصمیم مهم است؟خنده, گریه یا...
جدال با سرنوشت گریه و خنده دارد
هو جمیل
این
طراوت قدم سبز
خداست
۱
منتظرت هستم
بیا
ولی سراغ مرا از جنگل نگیر
در باغ کوچکی هستم
و سرخسی نیست که
از آمدنت سر خم کند
درختهای این باغ
سر خم میکنند ولی
فصلی
به موقع بیا
و فکر نکن
من و این باغ
مهارت برخورد نداریم
بیا
منتظرت هستیم