جای من کجاست؟
من
سالهاست که مرده ام
قبرستان جا نیست
به احترام آیین مردم تبت
لاشه خود را
به عقاب های لاشخور میسپارم
سگها را
بی نصیب از استخوانهایم نمیگذارم
من
تمام
حتی سنگ قبری نیست
که بودنم را
در قبرستان
جار زند
درها همه قفل
خفه, خفه, خفقان
من, من
سیاه, سیاه
سیاه, سیاه
ابلیس تو
تو را با من فاصله داد
تصمیم کبرایی خواهم گرفت
که دیگر پاشنه من
بسوی خوش بینی از تو نچرخد
این قصه شب را
پایان خواهم برد
فریاد رسای تاریخ
از حالا
شنیدن دارد
خیال کردم
همه واقعیتند
نبودند
سایه ای
از بالای سرم
گذر کرد
ابر نبود
سایه پرواز جمعی مرغابیان بود
که زودهنگام کوچیدند
این سایه گفت
تالاب خشکید